ΔΙ-ΕΙΚΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗ ΑΦΗΓΗΣΗ 2022

Δεσπόζουσα θέση στη σύγχρονη θεωρία της λογοτεχνίας καταλαμβάνει η έννοια της διακειμενικότητας (Julia Kristeva, Gerard Genette κ.ά.) μέσω της οποίας εξετάζονται οι πολλαπλές διασυνδέσεις των κειμένων με προγενέστερα και μεταγενέστερα (μετακειμενικότητα, αρχικειμενικότητα, υπερκειμενικότητα, μεταδιακειμενικότητα, παρακειμενικότητα κ.ά), επιτρέποντας την επινόηση ταξινομικών όρων και τον εντοπισμό εκλεκτικών συγγενειών μεταξύ έργων (προσαρμογή, διασκευή, ιδιοποίηση, παρωδία, ειρωνεία, παστίς, κολλάζ, σπουφ, τράβεστι, μπουρλέσκ κ.ά.). Με ανάλογο τρόπο η ερμηνεία και ανάλυση των εικόνων απαιτεί αντίστοιχα εργαλεία με στόχο τη διεικονική προσέγγιση όπως αυτή περιγράφεται από την Margaret Rose, την Linda Hutcheon κ.ά.

Μια τέχνη που η φύση της εδράζεται σ’ αυτήν ακριβώς την επικοινωνία είναι τα κόμικς (αλλά και η γελοιογραφία, το animation και άλλες μορφές αφηγηματικών συνθέσεων) στα οποία ο λόγος και η εικόνα συνυπάρχουν με πολλαπλασιαστικό και όχι αθροιστικό τρόπο συνθέτοντας αφηγήσεις. Γενικευμένη πρακτική των τελευταίων δεκαετιών από πολλούς δημιουργούς κόμικς αποτελούν οι διακειμενικές και διεικονικές εικονογραφημένες αφηγήσεις που επικοινωνούν με προγενέστερες εικόνες και κείμενα μέσω πολυδαίδαλων ιστών αλληλοσυσχέτισης. Αυτές οι μεταμυθοπλαστικές αφηγήσεις αποτελούν ένα αχαρτογράφητο πεδίο εφαρμογής διακειμενικών και διεικονικών πρακτικών που θα εξεταστούν στο συγκεκριμένο μάθημα.